rain must fall

Είναι μία και δέκα το βράδυ, έχω γυρίσει από το γραφείο εδώ και λίγη ώρα, αύριο το πρωί πρέπει να ξυπνήσω κατά τις επτά, να κάνω ένα μπάνιο ως άνθρωπος και να πάω νωρίς στη δουλειά, διότι από το πρωί με περιμένουν δεκάδες interviews... Άτομα των οποίων το άμεσο επαγελματικό μέλλον εξαρτάται από την εντύπωση που θα μου αφήσουν μέσα από μία ημίωρη συζήτηση και ένα περιληπτικό βιογραφικό. Άτομα που λογικά θα βέρουν βαρέως την απόρριψη που πιθανότατα θα τους ανακοινωθεί τηλεφωνικά στο τέλος του μήνα, αν και δεν θα έπρεπε: θα απορριφθούν για να προφυλαχθούν από μελλοντική απογόητευση. Αν δεν κάνεις εσύ για μια δουλειά, ούτε η δουλειά κάνει για σένα. Εσύ δεν γίνεσαι ευτυχής και η δουλειά δεν γίνεται καθόλου...

Το φυσιολογικό, λοιπόν, θα ήταν να κοιμηθώ λιγάκι, γιατί είναι αλήθεια ότι το χρειάζομαι. Πλην όμως... τι κάνω αντί αυτού; Μέχρι στιγμής, τα εξής pathetic πράγματα: ακούω ένα παρακμιακό άλμπουμ των Ultravox [χωρίς τον Midge Ure], i googled myself [it gets even worse: it wasn't the first time - but there was at least one new entry for me, so I guess that makes it less pathetic; kinda...], σκέφτομαι το μήνυμα που μου έστειλες πριν λίγο και που ανταλλάσουμε εδώ και δύο μήνες χωρίς κάποια ιδιαίτερη λογική, το πόσο θα πονάει που πέθανε ένας άνθρωπος στον οποίο είχες αφάνταση αδυναμία, το πόσο δεν μπορώ να βοηθήσω ουσιαστικά καθόλου, το ότι ο καλύτερός μου φίλος θα γράφει σε ένα φρη πρες που θα του επιτρέψει επιτέλους, όπως του άξιζε, να διαμορφώσει θεωρητικές απόψεις, καλλιτεχνικές συνειδήσεις και κάμποσες καταστάσεις, το ότι ο ίδιος φίλος μπορεί πια να μη θεωρεί εμένα αντίστοιχα καλύτερο δικό του φίλο, το πόσες ευθύνες έχω αναλάβει επαγγελματικά τους τελευταίους μήνες, το ότι σήμερα αποφάσισα ότι οι Stranglers είναι ένα από τα καλύτερα και πιο αδικημένα punk rock group ever και το πως θα ήθελα κάποια πράγματα να ήταν αλλιώς...

Το πιο αξιοσημείωτο από όσα κάνω αυτή τη στιγμή, ωστόσο, είναι ότι, έχοντας πάρει την πιο άβολη στάση πάνω στο κρεβάτι μου, κάθομαι και γράφω κάτι μάλλον ανόητο σε ένα μπλογκ που δεν επισκέπτεται κανείς [ίσως, βέβαια γι αυτό και να το κάνω...], πόσο μάλλον εσύ. Εσύ που, τώρα που θα πατήσω "απενεργοποίηση", θα απαντήσω στο μήνυμά σου, λες και θα γίνει τίποτα με αυτό... :-)

καληνύχτα τώρα...