Wednesday, January 18, 2006

last but not least


This blog died on New Year’s Eve from complications of losing its purpose in this web-life. It was one year old.
Soft-spoken and obsessive, HeadOverHell never looked the part of a hopeless romantic. But, in the final days of its life, it revealed an unknown side of its psyche. This hidden quasi-Jungian persona surfaced during the Agatha Christie-like pursuit of its long reputed soul mate, a female blog-browser whom it only actually spent a few precious hours with.
Sadly, the protracted search ended late Saturday night in complete and utter failure. Yet even in certain defeat, the courageous blog secretly clung to the belief that life is not merely a series of meaningless accidents or coincidences.
Uh-uh.
But rather, it’s a tapestry of events that culminate in an exquisite, sublime plan.
Asked about the loss of his dear blog, Hector Drone, the Pulitzer Prize-winning blogger and executive editor of the New Blog Times, aged 32, described HeadOverHell as a changed blog in the last days of its life. "Things were clearer for it," Drone noted.
Ultimately HeadOverHell concluded that if we are to live life in harmony with the universe, we must all possess a powerful faith in what the ancients used to call "fatum", what we currently refer to as destiny…

In a nutshell, may this blog rest in peace. Thank you all for the ride. Cheers!

15 Comments:

Blogger Temporary Alien said...

Serendipity?!!!! :)
Fare thee well, then, my blog friend. You'll be missed!

2:09 AM

 
Blogger Μαρκησία του Ο. said...

Cheers Hector! :)

4:56 AM

 
Blogger yk said...

βουρκωμένα τα μάτια,
τα χείλη στο στόμα στεγνά,
δεν θα πας,
δεν θα πας πουθενά...

12:36 AM

 
Blogger Rainman said...

Έλα ρε γαμώτο!!! Ξανασκέψου το :-(

1:32 AM

 
Blogger Hector Drone said...

Thank you all for the kind words.
To set the record straight though, as it seems that very few got the fact that everything in this blog was not literal right from the start up until the end: I did not hook up with any blogger whatsoever. You must know by now that I think most bloggers are pathetic losers. Actually, this Saturday I was in bed all right, but high on fever all alone. I was referring to Saturday, December the 31, when everyone was checking his New Year resolutions lists. Well, I wasn’t. I just wrote this blog’s obituary, that’s all. Big Deal – nah, I know you will all survive without me. I mean, without this blog…
But thank you for your reactions. It is very flattering indeed…

1:40 AM

 
Blogger nafsika said...

Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους bloggers, αλλά παραδέχομαι ότι είμαι pathetic loser..Πικρή αλήθεια..

2:19 AM

 
Blogger Hector Drone said...

Don't be so hard on yourself... Το misquote Thodoris Manikas, "by showing up in this blog... well, you prove your intelligence..." :-)

3:06 AM

 
Blogger schottkey said...

Put this blog in a bottle and throw out in the cyberspace, someone one day will hook up..

Cheers hec

11:59 PM

 
Blogger blade runner said...

Λίγο ξαφνική η απόφαση αυτή! Τώρα που άρχισα να ζεσταίνομαι εγώ, ένας-ένας εγκαταλείπουν...

Κρίμα. Ισως αρχίσω στα 32 μου, και για πρώτη φορά στη ζωή μου, να γράφω ημερολόγιο, αντί να διατηρώ blog.

Οι bloggers δεν είναι pathetic losers - όχι όλοι τους τουλάχιστον... Από την ελάχιστη εμπειρία που είχα μέχρι στιγμής, νομίζω απλώς ότι είναι λίγο παραπάνω ματαιόδοξοι απ' όσο θα έπρεπε.

Farewell, λοιπόν, dear hector drone.

2:40 AM

 
Blogger l'esprit de l'escalier said...

Ωραία, θα σε βάλω στο blog cemetery, γιατί τώρα που μου ζωντανέψανε δυο τρεις φαίνεται λειψό.

10:06 AM

 
Blogger Junky Nurse said...

tha to metanioseis na to ksereis

1:18 PM

 
Blogger nafsika said...

Τελικά υπάρχει κ άλλη μια κατηγοριοποίηση χαρακτήρων: όσοι έχουν blog κ όσοι απλά αρκούνται στο να διαβάζουν posts κ μάλιστα πολλές φορές να κάνουν commments ως ανώνυμοι. Όσο διπολικός κ αν ακούγεται αυτός ο διαχωρισμός, έχει μια βάση. Δεν μπορεί ένας οποιοσδήποτε χαρακτήρας να εκθέτει τις σκέψεις του κ μάλιστα διαδικτυακά, κ το χειρότερο..να υπάρχουν κάπου 'εκεί' ως χειροπιαστές αποδείξεις κ ως σημείο αναφοράς. Ξεκινάς ένα Post περιγραφικά κ καταλήγεις να κάνεις εαυτο-ψυχοθεραπεία. Δεν λέω..είναι άκρως υγιές, αλλά κάποις αλήθειες δεν 'αντέχονται'.Πάντως,το τελευταίο σου Post είχε μια πολύ έντονη μελαγχολική αφήγηση..κ η Photo είναι φοβερή..

11:38 AM

 
Blogger Hector Drone said...

Dear Nafsika,

Σε ευχαριστώ [και σένα] για τα καλά σου λόγια. Ο ωραιότερος [από όλες τις απόψεις] άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου δεν έχει blog, αλλά ενίοτε ρίχνει μια ματιά και ακόμα πιο σπάνια έχει κάνει κάποια σχόλια. Χωρίς να θέλω να περιαυτολογώ, δε νομίζω ότι θα έχανε χρόνο με όλα αυτά τα "editorials ανθρώπων που έχουν απωθημένα επειδή δεν έγραψαν ποτέ στη ζωή τους editorial", όπως είπε ένας γνωστός, αν δεν γινόμουν εγώ, κάποτε, η αφορμή και η αίτία...

Από την άλλη, εγώ έχει τύχει στη ζωή μου να γράψω κάμποσα ediorials. :-) Ξεκίνησα, εντούτοις, αυτό το blog για πολύ συγκεκριμένους λόγους, αλλά και γιατί μου αρέσει να γράφω - κάποια από αυτά που θα ήθελα να γράφω δε νομίζω ότι θα με πλήρωνε κανείς για να τα δημοσιεύει, οπότε σκέφτηκα να το κάνω on line, ανεξάρτητα από το αν κάποιος θα διάβαζε ή όχι. Τελικα συγκροτήθηκε μια σταθερή ομάδα επισκεπτών, κάποιοι ξένοι και ακόμα περισσότεροι Έλληνες, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι, κατά τα φαινόμενα, πολύ ενδιαφέροντες τύποι [αν μπορείς να τους κατηγοριοποιησεις και αυτούς ως χαρακτήρες, θα είχε ενδιαφέρον] και αυτό μου έδινε χαρά - το ομολογώ...
Σαφώς και τα Blogs είναι η πιο φθηνή μέθοδος αυτοψυχανάλυσης, αλλά προσωπικά απορώ με την ευθύτητα μερικών ανθρώπων. Μάλλον αυτό που επισημαίνεις κι εσύ, περί "έκθεσης" και "αλήθειας που δεν αντέχεται" δεν το συμμερίζονται όλοι. Εγώ, πάντως, δε θα αισθανόμουν και πολύ άνετα να μαθαίνουν άγνωστοι και, κυρίως, γνωστοί, αλήθειες για τη ζωή μου που θεωρώ ότι είναι καλύτερο να μην έρχονται ποτέ στην επιφάνεια για διάφορους λόγους...

Το [ για την ώρα; :-) ] τελευταίο μου post δε ξέρω αν ήταν μελαγχολικό, ξέρω όμως ότι υπάρχουν δύσκολοι αποχαιρετισμοί. Για παράδειγμα, στενοχωρήθηκα λίγο που φεύγω από το παράλληλο σύμπαν των blogs. Υπάρχουν όμως και αποχαιρετισμοί που, πολύ απλά, είναι αδύνατο να γίνουν. Και μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι, όσο καιρό δε θα γράφω νέα posts, στο μυαλό μου θα κάνω διαρκώς variations αυτού του προβληματισμού: πως τραγουδούσε ο Billy MacKenzie με τους Associates "Just Can't Say Goodbye"? Ε...καμία σχέση - το θέμα δεν είναι αν μπορείς ή δεν μπορείς. Ούτε καν ότι δε γίνεται. Το θέμα είναι να αναρωτηθεί κανείς ΓΙΑΤΙ δε γίνεται; Και μετά να αναλάβει με συνέπεια τις ευθύνες του απέναντι στα συναισθήματα και τις επιθυμίες του.

Κι αν αυτή σου φάνηκε η μεγαλύτερη και πιο ξεχαρβαλωμένη απάντηση σε comment...ever, μπορεί να έχεις και δίκιο! :-)

thanx

12:58 AM

 
Blogger nafsika said...

Ένας φίλος μου έχει blog πάνω από 2 χρόνια κ κανείς δεν γνωρίζει το site του. Πολλοί μάλιστα δεν ξέρουν καν την ύπαρξη του..Αυτό τα λέει όλα. Κ το θέμα δεν είναι ποιός διαβάζει τα posts, ούτε κ κατά πόσο κάνει comments. Η σιωπή συγκεκριμένης φίλης μου για όσα κατά καιρούς έχω γράψει, είναι το καλύτερο comment που έχω λάβει...
Ο καθένας για τους δικούς του λόγους έγινε blogger. Το 'γιατί' όπως λες κ εσύ, κάνει κ εδώ τη διαφορά..
See you!

4:44 AM

 
Blogger Varetos said...

Πλήξη στην αγγλική. Τι χειρότερο;

Κι αυτή η μόδα να κλείνετε και να ανοίγετε τα blogs σας. Ουφ.

9:20 AM

 

Post a Comment

<< Home