none that can be spoken

Αν δεχτούμε ότι σε κάθε κινηματογραφική ταινία ο θεατής βλέπει συνήθως ακριβώς αυτά που ήθελε, ή έστω περίμενε, να δει, τότε το "The Fountain" είναι μάλλον η εξαίρεση για μένα: διότι σε μια ταινία που οι περισσότεροι, μερικοί εξ αυτών σαφώς πιο έξυπνοι από μένα, δεν κατάλαβαν απολύτως τίποτα, εγώ είδα όλα όσα δεν ήθελα να θυμηθώ. Και οι υπέροχες [τι χρώματα, τι φωτισμοί, τι συνθέσεις, τι εμπνεύσεις, τι ατμόσφαιρα, τι ζωγραφιές, ΤΙ ΜΟΥΣΙΚΗ...] εικόνες του Darren Aronofsky απαιτούσαν από εμένα ένα ύστατο αντίο.

Well, την ταινία [νομίζω] την κατάλαβα [to cut a long story short, o άνθρωπος δεν είναι Θεός και ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ, οφείλει να αποδεχτεί ότι μερικά πράγματα τον ξεπερνούν και πρέπει να εστιάζει στην ουσία της ζωής, στην απλή μαγεία της καθημερινότητας, αντί να κυνηγά ανεμόμυλους που βρίσκονται μόνο στο μυαλό του...], αλλά χρειάζεται κάτι παραπάνω από μία εντυπωσιακή ταινία, δυο καλές ερμηνείες, μία συγκλονιστική μουσική επένδυση και μία μεγαλειώδη σκηνοθεσία για να τα διαγράψω όλα. Δεν είμαι, δυστυχώς, Θεός. Η Αγάπη, όμως, είναι...