a different kind of blue

www.musicislikeoxygen.blogspot.com

to whom it may concern... this is where I will be posting my adventures on the wheels of steel.

see you there

all the best

Hec

this blog has taken its toll on...

Αυτό το blog, εδώ και πάρα πολύ καιρό, δεν έχει:
1. writer να το ανανεώνει
2. readers να το παρακολουθούν
3. λόγο ύπαρξης

Αυτός ο blogger [όχι ότι ο όρος είναι κολακευτικός...], εντούτοις, σκέφτεται σοβαρά να αρχίσει να γράφει πάλι. Παράλληλα, ωστόσο, βαριέται να πουλήσει τα κείμενά του σε ένα έντυπο, καθώς i. θέλει να διαλέγει ο ίδιος τα θέματα, ii του είναι αδύνατον να φανεί συνεπής ακόμα και στο πιο ελαστικό deadline, iii δεν είναι σίγουρος ότι αυτά που σκοπεύει να γράψει αφορούν κάποιον συνάνθρωπό του.

Για να μην πολυλογούμε, αυτός ο blogger σκέφτεται να γράφει κείμενα για τραγούδια. Για αυτά τα μαγικά πραγματάκια που κρατάνε από δύο έως 13+ λεπτά και είναι ικανά να σου αλλάξουν τη ζωή, αν όχι προς το καλύτερο, τουλάχιστον προς κάτι πιο συναρπαστικό. Επειδή η ζωή χωρίς μουσική θα ήταν μουντή, άχρωμη και ρουτινιάρικη, αυτός ο blogger σκέφτεται πολύ σοβαρά να αφιερώνει μερiκές, έως και πολλές, αράδες, σε αυτούς τους μελωδικούς συντρόφους της καθημερινότητάς μας [πολύ corny μου βγήκε αυτό. Θα προτιμούσα έναν πιο streetwise όρο, αλλά κρατάω την ευρηματικότητά μου για αργότερα].

Οι επικριτές του συγκεκριμένου blogger [δεν είναι και λίγοι], θα έσπευδαν να παρατηρήσουν ότι υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα να κάνει κανείς. Όσοι γνωρίζουν όμως τον ίδιο και τα κίνητρά του, θα απαντούσαν ότι, προτού καταδικάσουμε αυτόν και τις μονομανίες του, καλό θα ήταν να διαβάζαμε πρώτα ένα-δυο κειμενάκια του.

Ως εκ τούτου, αυτός ο blogger χρειάζεται καινούριο blog. Επειδή όμως βαριέται αφάνταστα τη διαδικασία να ξεκινήσει καινούριο και επειδή τον βολεύει ιδιαίτερα απλώς να συνεχίσει αυτό που έχει ήδη, είναι πολύ πιθανό να καταθέτει εδώ τα νέα του πονήματα. Το παλιό head over he…ll είχε ξεκινήσει και λειτουργούσε για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, απέτυχε παταγωδώς. Από αυτή την οπτική, το νέο head over he..ll [χμ, μήπως πρέπει να αλλάξω και τίτλο;] δεν θα μπορούσε να καταφέρει τίποτα λιγότερο, οπότε ξεκινάει με τα προγνωστικά υπέρ του. Ας μην αρχίσουμε τις ευοίωνες προβλέψεις ακόμα, όμως. Ας περιμένουμε το πρώτο κείμενο. Που, μην ανησυχείτε, ξέρω ήδη ποιο τραγούδι θα αφορά...

none that can be spoken

Αν δεχτούμε ότι σε κάθε κινηματογραφική ταινία ο θεατής βλέπει συνήθως ακριβώς αυτά που ήθελε, ή έστω περίμενε, να δει, τότε το "The Fountain" είναι μάλλον η εξαίρεση για μένα: διότι σε μια ταινία που οι περισσότεροι, μερικοί εξ αυτών σαφώς πιο έξυπνοι από μένα, δεν κατάλαβαν απολύτως τίποτα, εγώ είδα όλα όσα δεν ήθελα να θυμηθώ. Και οι υπέροχες [τι χρώματα, τι φωτισμοί, τι συνθέσεις, τι εμπνεύσεις, τι ατμόσφαιρα, τι ζωγραφιές, ΤΙ ΜΟΥΣΙΚΗ...] εικόνες του Darren Aronofsky απαιτούσαν από εμένα ένα ύστατο αντίο.

Well, την ταινία [νομίζω] την κατάλαβα [to cut a long story short, o άνθρωπος δεν είναι Θεός και ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ, οφείλει να αποδεχτεί ότι μερικά πράγματα τον ξεπερνούν και πρέπει να εστιάζει στην ουσία της ζωής, στην απλή μαγεία της καθημερινότητας, αντί να κυνηγά ανεμόμυλους που βρίσκονται μόνο στο μυαλό του...], αλλά χρειάζεται κάτι παραπάνω από μία εντυπωσιακή ταινία, δυο καλές ερμηνείες, μία συγκλονιστική μουσική επένδυση και μία μεγαλειώδη σκηνοθεσία για να τα διαγράψω όλα. Δεν είμαι, δυστυχώς, Θεός. Η Αγάπη, όμως, είναι...

impossible to forget, hard to remember

Σε μια σκηνή μιας ταινίας της οποίας ο τίτλος δεν έχει καμία σημασία, ένα κοριτσάκι βάζει τα χέρια του μπροστά στα μάτια του, ως αντίδραση στην ανακοίνωση ενός οικοδόμου στην τηλεόραση, που προειδοποιεί ότι θα ανατινάξει ένα παλιό σπίτι, το οποίο δεν είναι πλέον κατοικίσημο λόγω μίας επιδρομής τερμιτών. Το κοριτσάκι, βέβαια, φοβάται λίγο, αλλά παράλληλα ανοίγει τα δάχτυλά του, ώστε να ρίξει μερικές κλεφτές ματιές στο επικείμενο boom!

Αν μπορούσα να διαλέξω ποια γυναίκα θα ήθελα να έχω συνοδηγό στο αυτοκίνητο, μία τέτοια θα διάλεγα... Μία που να κλείνει με αυτό τον αυθόρμητο, παιδικό, ελαφρώς αστείο και πέρα για πέρα ανόητο τρόπο τα μάτια της, κάθε φορά που θα κοντεύω να τρακάρω με τον μπροστινό μου.

"Μα γιατί;", θα ρώταγα αν διάβαζα αυτές τις γραμμές χωρίς να τις έχω γράψει κιόλας...

Γιατί, άμέσως μόλις ΔΕΝ θα άκουγε ήχο σύγκρουσης, θα άνοιγε ελαφρώς τα δάχτυλά της με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: για να βεβαιωθεί ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί, ή κάτι τέτοιο. Και εγώ χαμογελώντας θα έβλεπα τα μάτια της να με κοιτούν. Αν είχατε δει και εσείς αυτά τα μάτια, και αυτό το χαμόγελο που ανταπέδιδε, δαγκώνοντας αμήχανα τη γλώσσα της, δε θα αναρωτιόσασταν "μα γιατί;".

Το ερώτημα είναι άλλο: εγώ, γιατί το θυμήθηκα τώρα αυτό και, κυρίως, για ποιο λόγο κάθομαι και το γράφω;

a penny for my thoughts

Θα ήθελα να ήμουν εκεί. Τώρα. Όπου κι αν είναι αυτό. Αρκεί να ήμουν δίπλα. Και το πρωί να μας έβρισκε μαζί. Όπως παλιά. Τότε που πίστευα ότι ο κόσμος όλος ήταν ή μπορούσε να γίνει δικός μου. Δυστυχώς, τίποτε από αυτά δε θα συμβεί. Και, πίστεψέ με, δε δίνω δεκάρα για τον υπόλοιπο κόσμο. Ήθελα μόνο να κατακτήσω το δικό σου.

"something's not working"...

..you said. That's an understatement, I'd say...

Too bad I still haven't figured out how to mend this broken, erm, bike of mine.

rain must fall

Είναι μία και δέκα το βράδυ, έχω γυρίσει από το γραφείο εδώ και λίγη ώρα, αύριο το πρωί πρέπει να ξυπνήσω κατά τις επτά, να κάνω ένα μπάνιο ως άνθρωπος και να πάω νωρίς στη δουλειά, διότι από το πρωί με περιμένουν δεκάδες interviews... Άτομα των οποίων το άμεσο επαγελματικό μέλλον εξαρτάται από την εντύπωση που θα μου αφήσουν μέσα από μία ημίωρη συζήτηση και ένα περιληπτικό βιογραφικό. Άτομα που λογικά θα βέρουν βαρέως την απόρριψη που πιθανότατα θα τους ανακοινωθεί τηλεφωνικά στο τέλος του μήνα, αν και δεν θα έπρεπε: θα απορριφθούν για να προφυλαχθούν από μελλοντική απογόητευση. Αν δεν κάνεις εσύ για μια δουλειά, ούτε η δουλειά κάνει για σένα. Εσύ δεν γίνεσαι ευτυχής και η δουλειά δεν γίνεται καθόλου...

Το φυσιολογικό, λοιπόν, θα ήταν να κοιμηθώ λιγάκι, γιατί είναι αλήθεια ότι το χρειάζομαι. Πλην όμως... τι κάνω αντί αυτού; Μέχρι στιγμής, τα εξής pathetic πράγματα: ακούω ένα παρακμιακό άλμπουμ των Ultravox [χωρίς τον Midge Ure], i googled myself [it gets even worse: it wasn't the first time - but there was at least one new entry for me, so I guess that makes it less pathetic; kinda...], σκέφτομαι το μήνυμα που μου έστειλες πριν λίγο και που ανταλλάσουμε εδώ και δύο μήνες χωρίς κάποια ιδιαίτερη λογική, το πόσο θα πονάει που πέθανε ένας άνθρωπος στον οποίο είχες αφάνταση αδυναμία, το πόσο δεν μπορώ να βοηθήσω ουσιαστικά καθόλου, το ότι ο καλύτερός μου φίλος θα γράφει σε ένα φρη πρες που θα του επιτρέψει επιτέλους, όπως του άξιζε, να διαμορφώσει θεωρητικές απόψεις, καλλιτεχνικές συνειδήσεις και κάμποσες καταστάσεις, το ότι ο ίδιος φίλος μπορεί πια να μη θεωρεί εμένα αντίστοιχα καλύτερο δικό του φίλο, το πόσες ευθύνες έχω αναλάβει επαγγελματικά τους τελευταίους μήνες, το ότι σήμερα αποφάσισα ότι οι Stranglers είναι ένα από τα καλύτερα και πιο αδικημένα punk rock group ever και το πως θα ήθελα κάποια πράγματα να ήταν αλλιώς...

Το πιο αξιοσημείωτο από όσα κάνω αυτή τη στιγμή, ωστόσο, είναι ότι, έχοντας πάρει την πιο άβολη στάση πάνω στο κρεβάτι μου, κάθομαι και γράφω κάτι μάλλον ανόητο σε ένα μπλογκ που δεν επισκέπτεται κανείς [ίσως, βέβαια γι αυτό και να το κάνω...], πόσο μάλλον εσύ. Εσύ που, τώρα που θα πατήσω "απενεργοποίηση", θα απαντήσω στο μήνυμά σου, λες και θα γίνει τίποτα με αυτό... :-)

καληνύχτα τώρα...